En toen kwam het afscheid...

Terwijl ik dit schrijf ben ik al weer terug in Nederland, moet ik weer verschrikkelijk wennen om overal Nederlands om me heen te horen en heb ik voor het eerst in 3 maanden geen bagels voor ontbijt gehad.

De laatste dagen

De laatste dagen op kamp waren zwaar, zowel fysiek, iedereen begon langzaam uit elkaar te vallen van vermoeidheid, maar ook emotioneel, de kinderen waren lastiger dan ooit en veel counselers zaten met hun gedachten al bij de reis die ze na kamp gingen maken.
Het afscheid met de kinderen was zoals altijd emotioneel, maar niet zo erg als het afscheid van alle counselers. Er werd een groot luxe diner voor ons georganiseerd, met steak en cheesecake en na afloop een slideshow van 10 minuten met honderden foto's die iedereen de afgelopen 10 weken genomen had. En op dat moment zag ik bij veel mensen wat vochtige oogjes komen, voelde ik een brok in mijn keel opkruipen en werden er veel armen om elkaar heen geslagen.

Washington!

Maar, ik was nog niet klaar met Amerika. Met 4 goede vrienden hebben we een auto gehuurd en in 1 ruk doorgereden naar Washington DC. Laat in de avond kwamen we aan, na eerst op de Air Force One Base verdwaald te zijn, heel bizar.
Na veel tijd in gigantisch New York te hebben rondgebracht voelde Washington aan als een klein boerendorpje. Alle grote bezienswaardigheden hadden zich keurig verzameld op 1 grote straat, waardoor we eigenlijk geen kaart nodig hadden.

Zwart vs Wit

Tegenover het Witte Huis (dat helemaal niet zo indrukwekkend is als in de films...) staat het Washington Momument (dat dan wel weer heel groot is) en aansluitend een gigantisch park richting het Lincoln Momument. En juist op die ene dag dat wij op bezoek waren, hadden meer dan 400.000 Republikeinen besloten in dat park een demonstratie te houden om Amerika weer terug te brengen naar zijn beginselen, dus terug naar Mozes en de brandende bramenstruik en het pure Christendom. Het hele park was dus gevuld met blanke mannen en vrouwen van rond de 40 jaar in T-shirt met de kleuren van Amerika, vlaggen met teksten hoe goed het christendom wel niet was en banners dat Obama snel plaats moest maken voor Sarah Palin. We hebben onze ogen uitgekeken!
En toen zij hun zegje gedaan hadden kwam vanaf de andere kant de demonstratie van alle zwarten. Ontelbare mensen schreeuwden om gerechtigheid en gelijke kansen voor iedereen. Onnodig om te zeggen dat zij Obama de held van de eeuw vonden. Het was erg bijzonder en toch ook beangstigend om te zien dat er nog zó verschrikkelijk veel verdeeldheid was in dit moderne land. Het hele kamp hebben witte en zwarte kinderen vriendschappen voor het leven gecreeerd, maar een paar honderd mile verderop kunnen de volwassenen elkaar wel schieten.

Laatste avond...

Gelukkig lieten wij onze avond daar niet voor verpesten en brachten we die door in de lokale kroeg naast ons hotel waar we met onze neus in de boter vielen en karaoke-avond hadden! Nu gaat dat daar niet zoals bij ons met brave liedjes van Grease, maar werd er uitgepakt met alle bekende rappers, zwarte zangers en zongen die vrouwen alsof ze in de finale van Idols stonden. Gelukkig hebben we nog iets aan culturele uitwisseling kunnen doen en hebben we op podium onze square dance van het kamp laten zien en het iedereen aangeleerd, erg grappig!

En dat was mijn laatste officiele avond van mijn Amerika avontuur. De volgende dag op het vliegtuig gestapt in New York, met moeite in slaap gevallen, overgestapt in Londen en heerlijk opgewacht op Schiphol door Annemiek en Giel. Pas als je iedereen weer ziet besef je dat je ze toch wel gemist hebt. Veel tijd om daarover na te denken heb ik niet, deze zaterdag vlieg ik richting Peru voor de rest van mijn reis! Natuurlijk hou ik jullie op de hoogte via deze blog, die ik waarschijnlijk in het engels ga schrijven vanaf nu, zodat al mijn vriendjes en vriendinnetjes uit Amerika ook kunnen meemaken in wat voor avontuur ik me nu weer ga storten!

Tot de volgende aflevering!

x Christel